بررسی بسیاری از آراء قضایی نشان می‌دهد که تصمیمات دادگاه‌های تجدیدنظر و دیوان عالی بر حفاظت از حق ثبت اختراع نرم افزارها مبتنی است و امروزه تعداد نرم افزارهایی که به دنبال ثبت اختراع و دریافت گواهی مربوط به آن هستند سر به فلک کشیده است. نرم افزارها با سایر مصادیق سنتی که مورد ثبت اختراع قرار می‌گیرند متفاوت هستند به دلیل این که اختراعات نرم افزاری از طریق کد یا دستورالعمل‌های منطقی به جای ساختار فیزیکی قابل اجرا هستند.
واجد شرایط بودن نرم افزار دو پرسش جالب را در این خصوص مطرح می‌نماید: اول این که آیا با توجه به شرایط افشای موجود متقاضیان برای ثبت اختراع باید کدهای نرم افزاری خود را افشاء نمایند؟ و اگر پاسخ منفی است، آیا افشای کد منبع تحت یک شرط جدید افشاء باید صورت گیرد؟ این متن بررسی می‌کند که اداره‌ی علامت تجاری و ثبت اختراع ایالات متحده [۱] و حوزه‌ی قضایی فدرال به این نتیجه رسیده‌اند که شرایط افشای کنونی به طور کلی نیاز به افشای کد ندارند. با این حال این استدلال را نیز مطرح می‌نماید که توجیه شایسته‌ای برای شرط افشاء در توصیف کتبی وجود دارد. این متن یک شرط جدید برای افشای کد با توجه به ماهیت نرم افزار پیشنهاد می‌نماید و به بررسی عواقب بالقوه‌ی این شرط افشاء می‌پردازد.
مقدمه
افشای اطلاعات یک اختراع به ازای دادن حق انحصاری بهره برداری از آن به مخترع از جمله ابزارهایی است که می‌تواند زمینه را برای گسترش هر چه بیشتر علم و فناوری آماده کرده و در نهایت به رفاه منجر شود.
رونق فن آوری های اخیر به طور چشم گیری چشم انداز ثبت اختراع را تغییر داده است. تصمیمات دادگاه تجدیدنظر حوزه‌ی فدرال (که از این پس حوزه‌ی فدرال نامیده می‌شود) و دیوان عالی کشور، حمایت تحت حق اختراع را به نرم افزار اعطاء کرده است و تعداد اختراعات نرم افزاری در طول سال‌های اخیر سر به فلک کشیده است. نرم افزارها با موضوعات ثبت اختراع سنتی متفاوت هستند زیرا اختراعات نرم افزاری از طریق کد یا دستورالعمل‌های منطقی به جای ساختار فیزیکی عمل می‌کنند و اجرا می‌شوند.
ثبت اختراع به عنوان قراردادی برای حفاظت از افشاء در راستای ارتقای دانش و فن آوری عمل می‌کند. به جهت پاسخ دادن به دو سؤالی که در مقدمه ذکر شد قسمت دوم این مقاله به معرفی اختراعات نرم افزاری می‌پردازد. قسمت بعدی در این خصوص بحث می‌کند که چگونه دفتر ثبت اختراع و علامت تجاری ایالات متحده و حوزه‌ی فدرال از سه شرط افشاء در قانون ثبت اختراع استنتاج می‌کنند که افشای نرم افزار برای دریافت گواهی اختراع نیازی به افشای کد منبع ندارد. بخش بعدی نیز یک شرط جدید در خصوص افشاء با توجه به ماهیت نرم افزار ارائه می‌کند و نتایج بالقوه‌ی چنین شرطی را بررسی می‌کند.
اختراعات نرم افزاری
مقدمه‌ای بر کد
هر برنامه‌ی کامپیوتری به یکی از زبان‌های برنامه نویسی نوشته شده است مانند جاوا و …و متن این برنامه‌ها ممکن است چند خط یا میلیون‌ها خط داشته باشد که به این متن کد منبع می گویند.
در خصوص انواع کد دادگاه دوم تجدید نظر اهمیت کد را بررسی کرده است و کد را به کد منبع (کد نوشته شده توسط انسان) و کد هدف یا آبجکت کد (کدهایی که توسط ماشین اجرا می‌شود) تقسیم می‌کند:
زبان‌های کامپیوتری برای تسهیل نوشتن و خواندن برنامه‌ها نوشته شده‌اند. خواندن کد منبع برای مردم آسان‌تر از آبجکت کد است، اما به عنوان یک مسئله‌ی کلی، کد منبع قبل از آن که بتواند توسط کامپیوتر خوانده شود باید به کد هدف یا آبجکت کد ترجمه شود. از آن جا که محدوده‌ی زبان‌های کامپیوتری در پیچیدگی است کد هدف می‌تواند در پایان یک طیف قرار بگیرد و انواع مختلف کد منبع می‌توانند در سراسر طیف با توجه به سهولتی که آن‌ها توسط انسان خوانده و نوشته می‌شوند صف آرایی کنند.
کد منبع نقشی دو گانه به عنوان یک وسیله‌ی ارتباطی و یک زبان تابعی دارد. دادگاه تجدید نظر با اشاره به این که برنامه نویسان با یکدیگر به ارتباط ایده پرداخته و به طور اجتناب ناپذیری در کد ارتباط برقرار می‌کنند این امر را تصدیق می‌کند.
مقدم بر حوزه‌ی فدرال، دادگاه تجدید نظر ثبت اختراع و حقوق گمرکی [۲] وظیفه‌ی نوشتن کد را به شرح زیر مشخص و توصیف کرده است:
به طور کلی نوشتن یک برنامه‌ی کامپیوتری ممکن است وظیفه‌ای باشد که به ابتکار بالای یک استاد دانشگاه احتیاج داشته باشد یا صرفاً به یک مهارت دفتری. تفاوت میان این دو در افراط در ایجاد روش‌های ریاضی برای پر کردن شکاف بین اطلاعات ورودی و اطلاعات خروجی پنهان است.
دادگاه می‌افزاید که مانند ترجمه از آلمانی به انگلیسی، تبدیل یک فکر کامل به زبان انگلیسی و تبدیل ریاضیات به کدهای کامپیوتری به جای یک کار اداری و دفتری به یک برنامه نویس ماهر نیاز دارد.
تجربیات برنامه نویسان نشان می‌دهد که توسعه‌ی “فکر کامل” اشاره شده توسط دادگاه تجدید نظر ثبت اختراع و حقوق گمرکی قبل از نوشتن کد ممکن است دشوار باشد.
واجد شرایط بودن اختراعات نرم افزاری؟ اختراع چیست؟
بخش ۱۰۱ از قانون ثبت اختراع مقرر می‌دارد که هر کس یک گونه‌ی جدید یا دستگاه یا ترکیب یا فرآیندی و یا هر چیز جدید یا مفیدی را کشف یا اختراع نماید مشروط به شرایط و الزاماتی خاص از حق ثبت اختراع برخوردار خواهد بود.
بسیاری اعتقاد دارند که دادن حق انحصاری به مخترع قراردادی دو جانبه بین فرد مخترع و دولت است و مخترع به موجب این حق موافقت می‌کند که دانش خود را برای عموم افشاء نماید. در مقابل برخی صاحب نظران اعتقاد دارند که نگرانی از سودجویی نقض کنندگان حق باعث شده تا مخترعین در افشای دقیق و کامل اختراع خود تردید داشته باشند. به همین دلیل است که چنانچه در متن مشاهده خواهید کرد شروط خاصی برای افشای اختراع در نظر گرفته شده است.
تحت دستورالعمل‌های اداره‌ی ثبت اختراع و علامت تجاری ایالات متحده و نظرات حوزه‌ی فدرال اختراعات کامپیوتری از طریق دو راه تحت قانون ثبت اختراع قرار می‌گیرند: از طریق فیزیکی و یا از طریق کاربردپذیری. حوزه‌ی فدرال در طول تاریخ همواره موضع ملایم‌تری اتخاذ کرده است و مورد دوم نیز اثبات کننده‌ی همین امر است و نمایان گر تصمیمات اخیر آن است، بدین معنا که یک مورد چنانچه نتیجه‌ای مفید و ملموس و واقعی داشته باشد قابل ثبت اختراع خواهد بود. رفتار حوزه‌ی فدرال در خصوص اختراعات نرم افزاری این امر را روشن می‌سازد که اختراعات صرفاً به عنوان کد منبع نیستند بلکه عملکرد مفید همراه با نرم افزار نیز اختراع محسوب می‌گردد. اختراع در جزییات نوشتن برنامه نیست بلکه در شیوه‌هایی است که قابلیت ثبت اختراع بر ترکیب اجزاء ادعا یا مراحل آن مبتنی است.
نکته‌ای که در این جا حائز اهمیت است این است که به اعتقاد بسیاری سیستم انحصاری ثبت اختراع موفق به ارائه‌ی انگیزه‌ی مناسب برای سرمایه گذاران به وسیله‌ی حفاظت از اجراها و پیاده سازی های ارائه شده توسط کد منبع نوشته شده نبوده است. با فرض این که اختراعات نرم افزاری نوآوری را ارتقاء می‌دهند مخترعین تلاش‌های کمتری برای نوآوری می‌کنند و اگر رقبایشان از نقض با نوشتن کد جدید برای پیاده سازی و اجرای فرآیندهای زیر بنایی جلوگیری نمایند احتمال کمتری وجود دارد که که به افشای ابتکارات خود بپردازند. نکته‌ی حائز اهمیت دیگر این که نوشتن کد منبع بر اساس افشای مناسب ورودی‌ها، خروجی‌ها، توابع و اهداف توسط دادگاه در زمره‌ی یکی از مهارت‌های عادی فن شناخته و قبول می‌شود. اگر این درست باشد گام مبتکرانه‌ی کلیدی به جای نوشتن کد افشا را توسعه می‌دهد. اگر پیاده سازی و اجرا در کد منبع، نه در فرآیند زیر بنایی محافظت شود حق اختراع می‌تواند در خصوص آن چه برای فرد دارای مهارت عادی در فن واضح و آشکار است به ارمغان آورده شود.
شروط و الزامات افشاء
بخش ۱۱۲ (۱) قانون ثبت اختراع سه شرط را برای تضمین این که مخترع حق انحصاری اختراعش را کسب نماید در نظر گرفته است، یکی از این شروط کفایت افشاء یا توانمندسازی نام دارد.
از آن جایی که گواهی ثبت اختراع امتیازی است که از طرف دولت به مخترع داده می‌شود و از حقوقش حمایت می‌شود باید در ازای این حمایت منافعی نیز به جامعه برسد و بین حق مخترع و حق جامعه تعادل برقرار شود. این امر نیازمند افشای کافی اطلاعات اختراع است. افشای اختراع باعث می‌شود که برای تکمیل اختراعات دیگر و جلوگیری از اختراعات تکراری اطلاعات در دسترس جامعه باشد. یکی از شرط‌های مهمی که در افشای اختراع وجود دارد این است که مخترع باید اختراع خود را به گونه‌ای روشن و واضح توصیف نماید که یک فرد با مهارت عادی بتواند آن اختراع را بازسازی و اجرا کند که به آن کفایت افشا یا شرط توانمند سازی می گویند. معیارهای این شرط کامل بودن توصیف، تناسب میان ادعاها و اطلاعات افشاء شده و منصفانه بودن توصیف است. این امر مانع حمایت از اختراعات غیر کاربردی و غیر قابل اجرا می‌شود.
طبق قانون مشخصات باید به صورت یک توصیف کتبی ارائه شود و نحوه و روند ساخت و استفاده از آن را به صورت دقیق و روشن و کامل در برگیرد به طوری که هر فرد ماهر در فن بتواند آن را درک نماید. شرط دیگر در این خصوص شرط بهترین حالت است که در قانون به آن اشاره نشده است و در جای خود بررسی خواهد شد.
هر سه شرطی که اشاره کردیم به نوبه‌ی خود مورد بحث قرار خواهند گرفت و این مقاله توضیح خواهد داد که چرا دارنده‌ی گواهی اختراع در اغلب موارد- نه همیشه- می‌تواند سه شرط را بدون افشای کد کاربردی اقناع نماید.
توصیف کتبی
در ایالات متحده فردی که صاحب حق اختراع است باید یک توصیف کتبی از اختراع را مهیا کند تا نشان دهد که او در واقع در زمان پر کردن اظهارنامه و تشکیل پرونده صاحب حق اختراع بوده است. بدون این شرط متقاضی ممکن است پیشرفت علمی و فنی را با مانع شدن رقبا از اختراع چیزی که متقاضی هنوز اختراع نکرده است به تأخیر بیندازد. توصیف کتبی به بیان مواردی بیش از توانمندسازی که بیان می‌کرد متقاضی افشاء باید به نحوی به افشای اطلاعات بپردازد که فردی با مهارت عادی بتواند اختراع را بسازد یا از آن استفاده کند احتیاج دارد. اخیراً حوزه‌ی فدرال شرط توصیف کتبی را به شکلی دقیق به اختراعات بیوتکنولوژی اعمال می‌کند. برای مثال در دعوایی در خصوص اختراعات مربوط به دیان ای انسان دادگاه بیان کرد که در خصوص توصیف کتبی افشای اختراع فوق توصیفات ناقص است و می‌بایست توصیفات مربوط به نوکلئوتیدها که حامل اطلاعات ژنتیکی هستند نیز اضافه می‌شد. دستورالعمل اداره‌ی علامت تجاری و ثبت اختراع و تصمیم ها دادگاه بر شرط توصیف کتبی ملایم‌تر و آسان‌تری برای نرم افزارهای اختراعی اشاره دارند. دستورالعمل اداره‌ی علامت تجاری و ثبت اختراع می‌افزاید در این خصوص توصیف کاربردی از نرم افزار کفایت می‌کند. اگرچه حوزه‌ی فدرال دستورالعمل مشخصی مانند اداره‌ی علامت تجاری و ثبت اختراع ندارد اما در دعوایی مرتبط حکم هیئت منصفه را در خصوص بی اعتبار بودن ادعای صاحب یک اختراع نرم افزاری به جهت فقدان یک توصیف کتبی کافی و مناسب تأیید کرد اگرچه به نظر می‌رسد که بدون افشای کد منبع نیز این امر امکان پذیر باشد. ایراد عمده‌ای که به سهل گیری در خصوص شرط توصیف کتبی نرم افزار وارد می‌شود این است که آن مغایر با شرط سخت‌گیرانه‌ی توصیف کتبی در خصوص اختراعات بیوتکنولوژی است. برخی استدلال می‌کنند ارائه‌ی توالی دیان ای مشابه ارائه‌ی کد منبع است.
برای فهمیدن این که چرا افشای کد منبع در آن هنگام غیر قابل ملاحظه و کم اهمیت است باید دو نقش کد منبع تصدیق شوند: یک وسیله‌ی ارتباطی و یک راه برای آموزش کامپیوتر. برنامه نویسان کامپیوتر اغلب در کد منبع ارتباط برقرار می‌کنند زیرا در دسترس و دقیق است و به خوبی توسط دیگر برنامه نویسان درک می‌شود. بنابراین مخترعان می‌توانند به وسیله‌ی افشای کد منبع خود به برقراری ارتباط بپردازند. بنابراین بسیاری از محققان در این خصوص تنها این نقش‌ها را برای کد منبع برمی شمارند و افشای آن را ضروری نمی‌دانند. پس چگونه یک مخترع می‌تواند به طور کافی اختراع ادعایی را بدون کد شرح دهد؟ کد منبع کاربردی به عنوان این مدرک عمل می‌کند که مخترع مالک اختراع است و به صورت کافی آن را شرح داده است. در این مقاله دو پاسخ در مقابل این استدلال وجود دارد. اول این که حتی اگر متقاضی مجبور به نوشتن کد قبل از نوشتن مشخصات ثبت اختراع باشد برای متقاضی ضروری نیست که آن را افشاء نماید. هنگامی که کد نوشته شده است، نمودارهای جریان و اسناد و مدارک به صورت کافی اختراع ادعایی را شرح می‌دهد. حتی اگر آن‌ها برای توسعه دهندگان اولیه مفید نباشند ابزاری مفید برای توصیف آنچه توسعه داده شده است تلقی می‌شوند. یک ادعای مخالف این است که بدون کد نمی‌توان فهمید که مخترع صاحب اختراع است حتی اگر مخترع نمودارهای جریان و اسناد و مدارکی را که در نهایت برای برنامه نویسی اجازه می‌دهند را فراهم کند. برخلاف شرط توانمندسازی که در بخش‌های بعدی مورد بحث قرار می‌گیرد توصیف کتبی بیشتر بر دانش مخترع تمرکز می‌کند. به نظر می‌رسد که یک مخترع می‌تواند چیزی غیر کاربردی که کد نیست اما به اندازه‌ی کافی دقیق است ارائه کند و او می‌تواند ثابت نماید که صاحب اختراع است.
دوم این که یک متقاضی نیازی ندارد که در واقع اختراع خود را به منظور عملی شدن و به دست آوردن حق اختراع ساده کند، بنابراین اگر اختراع به جای کد منبع قابلیت و عملکردی عمومی دارد افشای کد منبع غیر ضروری است. در پرونده‌ای خاص حوزه‌ی فدرال معتقد بود که ارائه‌ی عملکردهای نرم افزار بسیار مهم‌تر از ارائه‌ی کد کامپیوتری است. اگر بازرسان مجبور باشند که کدهایشان را مانند افشاهای سنتی بررسی کنند آن‌ها بسیاری از زبان‌های برنامه نویسی را برای فهمیدن کد ارائه شده توسط متقاضیان مختلف یاد خواهند گرفت. این امر ممکن است به حل مشکل کمک بسیاری کند، اما باید دانست که گاهی متقاضی توضیحات و تفاسیر بیشتری ارائه خواهد کرد و این توضیحات ممکن است به جای کد به قلب افشاء تبدیل شوند. علاوه بر این افشای کامل کد منبع جنبه‌های جدید در چهارچوب کد مربوط به رابط و خط اتصال کاربر، حافظه و مدیریت داده‌ها و دیگر جنبه‌های نرم افزار که در یک تقاضای ثبت طولانی‌تری نتیجه می‌دهند را از نظر می‌پوشاند. روی هم رفته نظر حوزه‌ی فدرال در این خصوص که شرط توصیف کتبی افشای کد منبع را اجباری ندانسته است معقول به نظر می‌رسد اگرچه فردی که بر دانش مخترع تمرکز نماید می‌تواند متفاوت با این نظر استدلال نماید.
توانمند سازی
هدف شرط توانمندسازی تضمین این امر است که دامنه‌ی ثبت اختراع با سهم مخترع در فن مطابقت داشته باشد. این شرط مربوط است به این که آیا یک فرد با مهارت عادی در فن با استفاده از دانش خود در فن همراه با افشای اختراع می‌تواند بدون آزمایشات غیرضروری اختراع را ساخته و از آن استفاده نماید؟ باید دانست که آیا افشاء، یک برنامه نویس ماهر را قادر می‌سازد که بدون آزمایشات غیر ضروری به پیکربندی کامپیوتر دارای قابلیت لازم بپردازد؟ سطح جزئیات افشاء که این را اقناع می‌کند ممکن است با توجه به ماهیت اختراع متفاوت باشد اما دادگاه تجدیدنظر ثبت اختراع و گمرک وظیفه‌ی نوشتن کد کامپیوتری را برای افشای آن غیر ضروری دانسته است و این نظر با نظر نگارنده‌ی این مقاله سازگار است.
بهترین حالت
بر طبق قانون حق اختراع ایالات متحده شرح اختراع باید دارای یک توصیف مکتوب از اختراع و از شیوه و فرآیند ساخت و استفاده از آن با عبارت‌های کامل و واضح و دقیق باشد به طوری که هر فرد دارای مهارت عادی در زمینه‌ی اختراع بتواند همان اختراع را ساخته و استفاده نماید. همچنین باید حاوی بهترین حالت انجام اختراع نیز باشد. ماده‌ی ۸۴ این قانون الزامات شروط دیگر را بیان کرده است اما الزام بهترین حالت را بیان نکرده است. بر اساس قوانین ثبت اختراع در اروپا الزام بهترین حالت وجود ندارد اما دو الزام پیش گفته وجود دارند. این شرط به این معنا است که برای افشای مؤثر اختراع متقاضی ثبت اختراع باید بهترین روش اجرایی به کارگیری اختراع را نیز توصیف نماید. به عبارتی این شرط مانع مخترعان می‌شود تا مواردی در خصوص اختراع خود را از عموم پنهان نمایند. این شرط موجب می‌شود که دادگاه متوجه شود که این اختراع واقعی است زیرا مخترع باید در زمان تشکیل پرونده شکل کامل اجرایی آن را بیان نماید و شکل اجرایی آن باید برای اجرای یک فرد با مهارت عادی کافی باشد.
اگر بگوییم که افشای کد منبع مورد نیاز است، مخترع نگران این امر خواهد شد که افشای کد منبع خاص وسعت ادعای او را در خصوص اختراع محدود خواهد کرد. اما باید پذیرفت که در حقوق جدید ایالات متحده علاوه بر شروط پیش گفته شرط جدید افشای کد منبع در خصوص اختراعات نرم افزاری پذیرفته شده است.
اگر یک مخترع به ارائه‌ی کد منبع کاربردی همراه با مشخصات ملزم باشد اگر کد شامل یک اشکال باشد مشکلاتی رخ خواهد داد. با توجه به شرط توصیف کتبی اگر کد اجرا نشود آیا مخترع مالکیت اختراع را از دست خواهد داد؟ این سؤالی کاربردی است که به آن پاسخ صحیحی داده نشده است.
پیشرفت در صنعت نرم افزار
صنعت نرم افزار به وسیله‌ی ترکیب کد با نرم افزارهای قدیمی‌تر توسعه یافته است. فرانسیس فیشر [۳] مشاور گروه تکنولوژی آموزشی در دانشکده‌ی حقوق دانشگاه هاروارد توضیح می‌دهد که اکثر نرم افزارها نتیجه‌ی اتحاد و به هم پیوستگی نرم افزارهایی هستند که قبلاً توسعه یافته‌اند و در راه‌هایی استفاده می‌شوند که مبتکر اولیه هرگز فکر آن را نمی‌کرده است. وی می‌افزاید شما از کدی که قبلاً کار کرده است استفاده نموده و کدی جدید می‌نویسید. همچنین وی هشدار داد که شما باید در خصوص حفاظت از کد که در هر کجا می‌تواند استفاده شود مراقب باشید. مخترعین دو راه برای حفاظت از نرم افزارهای خود دارند یکی راه بلند مدت تر با ثبت اختراع خود و حفاظت از آن و دیگری استفاده از روش اسرار تجاری و نگه داشتن اسرار نرم افزار نزد خود و عدم ثبت اختراع. در خصوص نرم افزارها مخترعین بیشتر به ثبت اختراعات خود گرایش دارند. در سال‌های اخیر جذابیت‌های استفاده از محافظت از طریق اسرار تجاری افزایش یافته است. مانند محافظت از طریق اعطای حق اختراع، محافظت از طریق اسرار تجاری به فرآیندهای عملکردی پشت اجرا گسترش یافته است. اسرار تجاری تا زمانی که اطلاعات به صورت راز باقی بمانند مفید باقی خواهند ماند. با این حال اسرار تجاری دارای تعدادی ایرادات اساسی است. اول این که اسرار تجاری تنها تا زمانی خوب است که به صورت سر باقی بماند و برای نرم افزار تجاری این امر وظیفه‌ای دلهره آور محسوب می‌شود. هنگامی که اسرار تجاری از طریق قرارداد مجوز بهره برداری همراه با نرم افزار باقی می‌ماند معمولاً به اجرا درآوردن بسیاری از این قراردادها غیر عملی است. این قراردادها به طور معمول نادیده گرفته می‌شوند. علاوه بر این اگر یک کاربر بدون پذیرفتن چنین قراردادهایی از نرم افزار استفاده کند و آگاه نباشد که این نرم افزار توسط اسرار تجاری حفاظت شده است، کاربر موظف و محدود نیست. حتی اگر یک مخترع به شکلی موفق به حفظ اسرار تجاری نرم افزار خود بپردازد شرکت‌های دیگر می‌توانند به صورت مستقل به کشف اختراع فوق پرداخته و آن را تحت حق اختراع محافظت نمایند. در نهایت به اعتقاد بسیاری تلاش برای حفظ اسرار تجاری منجر به ناکارآمدی شیوه‌های توسعه می‌شود. در نتیجه حفاظت از طریق ثبت اختراع به طور کلی برای توسعه دهندگان نرم افزار از حفاظت از طریق اسرار تجاری جذاب‌تر است و به نظر می‌رسد که جنبشی به سمت حفاظت از طریق حق اختراع در خصوص نرم افزارها وجود دارد. با این حال برخی از شرکت‌های نرم افزاری هنوز هم به استفاده‌ی قوی حفاظت از طریق اسرار تجاری ادامه می‌دهند. با ظهور شرط افشای جدید ممکن است یک تجدید حیاتی در خصوص استفاده از اسرار تجاری به جای ثبت اختراع در خصوص نرم افزارها رخ دهد زیرا بسیاری از شرکت‌ها مخالف افشای کد منبع خود هستند. شرکت‌هایی که سهم بزرگی از بازار را در دست دارند ممکن است بیشتر بر اسرار تجاری تکیه کنند زیرا بر این باورند که افشاء ممکن است ساخت و استفاده‌ی آن را برای رقبا آسان‌تر نماید. از سوی دیگر دامنه‌ی ثبت اختراع ممکن است وسیع‌تر شود. دلیل مهم در این خصوص این است که اثبات نقض اختراعی که ثبت شده است و گواهی حق اختراع کسب نموده بسیار آسان‌تر از اختراعی است که بر طبق اسرار تجاری محافظت می‌شود. ثبت اختراعات از جنبه‌ی دیگر نیز می‌توانند جذاب به نظر برسند از آن جهت که مقدار زیادی درآمد ممکن است از طریق هزینه‌های صدور مجوز و حقوق انحصاری کسب شود. شرکتی که حفاظت از طریق اسرار تجاری را به جای ثبت اختراع پذیرفته است تردید بیشتری در خصوص صدور مجوز خواهد داشت زیرا نمی‌خواهد که اسرارش افشاء گردد. در خصوص تصمیم گیری در مورد نوع حفاظت هر مخترع به صورت فردی باید مزایا و معایب هر کدام از این روش‌ها را برای خود بسنجد.
اجرای شرط افشای کد منبع
در این جا دو سؤال را مورد بررسی قرار می‌گیرد: اول این که شرط افشای جدید (اجباری بودن افشای کد منبع) چه چیزی نیاز دارد؟ و دوم این که چگونه باید کفایت تسلیم مورد ارزیابی قرار گیرد؟ با توجه به پرسش اول کنگره نیاز دارد که قانون ثبت اختراع را برای اضافه کردن این شرط جدید اصلاح نماید. با توجه به سؤال دوم تسلیم کد منبع برای تضمین این که با شرط افشاء مطابقت پیدا کند باید تحت نظارت باشد.
نتیجه گیری
با توجه به رشد انفجاری در تعداد صدور گواهی‌های حق اختراعات نرم افزارهای کامپیوتری و ادعاهای گسترده در این خصوص که پتنت های نرم افزاری برای صنعت مضر است بررسی صدور این گواهی‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است. این مقاله بررسی کرد که چگونه شروط توصیف کتبی، توانمندسازی و بهترین حالت در خصوص افشاء به اختراعات نرم افزاری اعمال می‌شوند. با توجه به سه شرط فوق اداره‌ی ثبت اختراع و علامت تجاری ایالات متحده و حوزه‌ی فدرال بررسی نمود که در اختراعات نرم افزاری افشای کد منبع ضروری به نظر نمی‌رسد و این امر امری کاملاً منطقی است اگرچه برخی در مقابل استدلال می‌نمایند که تحت شروط توصیف کتبی و بهترین حالت افشای کد منبع ممکن است ضروری باشد. با این حال با توجه به ماهیت نرم افزار دو دلیل قوی وجود دارد که کد منبع باید افشاء شود: اول این که صنعت نرم افزار به صورت تدریجی به نوآوری و ابتکار می‌پردازد و دوم این که افشای کد منبع قابلیت همکاری را ارتقاء می‌دهد. به این دلایل در نهایت کنگره افشای کد نرم افزار را برای ثبت اختراع و اخذ گواهی مربوط به آن اجباری نمود.
[۱]. United States Patent and Trademark Office [۲]. Court of Customs and Patent Appeals (CCPA) [۳]. Francis Fisher